“Creo que aprendemos, co paso do tempo, a levala. É moi importante que as persoas coidadoras e coidadoras principais teñan moito apoio, non só da familia senón de persoas externas á familia. É confuso porque non sabes moi ben con quen falar, os recursos que hai na comunidade… Eu sentín soidade, non sabía a que porta chamar. Creábame moita angustia pensar en que ía chegar un día no que miña nai non se acordaría de min, pero agora que está pasando, estouno levando con deportividade”

E se o intentamos? O traumatólogo díxome que non ía volver camiñar e que se quedaría inmobilizada para sempre… Ao final, tras pelexar e loitar conseguín que dera tres pasos mentres lle suxeitaba as mans. É duro ver como cambia a persoa á que amas, non vou dicir que non, é unha situación dramática, si que o é… pero tras nove anos con esta enfermidade vexo que agora estamos nunha situación moito mellor do que eu pensaba que íamos estar. Dentro do malo, estamos felices, ten un humor fantástico, sorrí e está ben.